ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر،

بر من منگر تاب نگاه تو ندارم،

بر من منگر زانکه به جز تلخی اندوه،

در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم،

ای رفته ز دل ، راست بگو !‌ بهر چه امشب،

با خاطره ها آمدهای باز به سویم؟

گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه،

من او نیم او مرده و من سایه ی اویم،

من او نیم آخر دل من سرد و سیاه است،

او در دل سودازده از عشق شرر داشت،

او در همه جا با همه کس در همه احوال،

سودای تو را ای بت بی مهر !‌ به سر داشت،

من او نیم این دیده ی من گنگ و خموش است،

در دیده ی او آن همه گفتار ، نهان بود،

وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ،

مرموزتر از تیرگی ی شامگهان بود،

من او نیم آری ، لب من این لب بی رنگ،

دیری ست که با خنده یی از عشق تو نشکفت،

اما به لب او همه دم خنده ی جان بخش،

مهتاب صفت بر گل شبنم زده می خفت،

بر من منگر ، تاب نگاه تو ندارم،

آن کس که تو می خواهیش از من به خدا مرد،

او در تن من بود و ، ندانم که به ناگاه،

چون دید و چها کرد و کجا رفت و چرا مرد،

من گور ویم ، گور ویم ، بر تن گرمش،

افسردگی و سردی ی کافور نهادم،

او مرده و در سینه ی من ،‌ این دل بی مهر،

سنگی ست که من بر سر آن گور نهادم ..